BİTMEYEN YOLCULUK

bitmeyen yolculuk


Ah! Ruhumda salınan zarif kadın…                
İncecik beline sarılı ebemkuşağı…
Sürü eteklerini, saçlarını sal.
Ömür dediğim yola düşür gölgeni.

Mevsimsiz bir aydı.
Eylül…
Şehirsiz bir hastanede,
Yataksız bir hasta…
Ve rotası olmayan yolculukta bir çocuk…
Kavuşacaklardı.

Kahrın kıyısında o ince kadın,
Uzattı elini boşluğa.
Kimse tutmadı.
Çocuk yoktu.

Beyaz duvarlarında hastanenin
Siyah bir gölge dolaşıyordu.
‘’Ölüm mu?’’ dedi kadın
Korktu.
Ama vakur,
Sustu.

Ve susmaktan yoruldu.
Ve kırılmaktan,
Hırpalanmaktan,
Beklemekten,
Güzel günleri…
Usulca gitti.

Çocuk anladı,
Kadının gittiğini.
O Mevsimsiz Eylül’de,
O şehirsiz hastaneye yolculuğu
Hiç bitmedi.

Yorum Gönder

9 Yorumlar

  1. Çok güzel bir şiir ve bir okadarda hüzünlü..
    Sevgiler, selamlar

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkürler İnci... Annemi kaybettiğimi; İstanbul'dan Adana'ya, ona giderken, gece yarısı otobüste öğrendim.Arayan doktor öyle kolay söyledi ki... Annenizin kalbi durdu... O yolculuğum hala bitmedi. Sevgiler

      Sil
    2. Anladım daha okumaya başlayınca. Ama yazman ve onu böyle manalı şiirlerle anman çok takdire şayan. Allah nurlar içinde uyutsun dilerim. Eline, gönlüne sağlık kızım.

      Sil
    3. Senin hassas yüreğin anlamıştır Ece Abla.Aynı acılardan geçenlerin yüreklerindeki ağıt da aynı tınıdan yükselir.Çok Teşekkürler değerli yorumun için.Sevgiyle kucaklıyorum 😘

      Sil
  2. O yolda yürümek istedim.Bazen yüreğimiz yorulur ama dinlenip yola devam etmek gerek :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Fotoğraftaki yol çok güzel.İğneada yolu...Yürümesi de, soluması da çok güzel. Ama şiirimdeki yol... O yol çok karanlık ve acı... Üstelik bitmiyor bir türlü :( Çok teşekkürler değerli yorumunuz için. Sevgiler

      Sil
  3. yüreğine sağlık çok güzel

    O kadar kolaydı ki yaşanmışlık acılar
    Hayat vagonun en önünde olsan ne fark eder
    Son vagonda olsan ne fark eder
    Bir telaş dünya düzeninde
    Giden hep sevdiklerimiz mi
    Bir başına kalan ben mi
    Üstü açık derme çatma bir vagon bu
    Ellerim üşür korkarım karanlıktan
    Sen gittin ya
    Kim ısıtır ellerimi
    Kim alacak korkularımı
    Senin gittiğin gün
    Ben büyüdüm anne
    Sormadı kimse
    Büyümek istermisin diye
    Ben hep çocuk kalmak istedim anne
    Senin gölgende yamacında

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu şiir... Anlatması zor... Nasıl desem... Ölmek üzere olup, ölememek gibi. Anneme kavuşmak için çıktığım 13 saatlik otobüs yolcuğunun 2. saatinde, ölüm haberini aldığım, hayatım boyunca bitmeyecek yolculuğumun şiiridir.
      Yüreğinize sağlık. Bitmeyen yolculuğuma eşlik eden teselli sözleri gibi geldi şiiriniz.Çok teşekkürler. Selamlar

      Sil
    2. sizin yüreğinize sağlık

      Sil

Yorumlarınız benim için çok değerli.Teşekkürler...