SADECE BEN YAPABİLİRİM

kimlik
Sadece Ben Yapabilirim
Nefes alabildiğim bir yer var. Ne zaman sıkılsam aklıma düşüyor…  Kendimi içinde hayal edebildiğimde mutlu olduğum bir yer…

İnsan kendini gerçekleştirdiği oranda mutlu değil midir? Olmadığımız, olamadığımız ve olmaya zorladığımız kimlik içinde sıkışıp kalmak… Hayatımıza, kendimize gereken değeri vermemek değil midir? Saygısızlık değil midir varlığımıza? Şimdi, şu anda; olmam gerektiğini düşündüğüm yerde ve kimlikte, mutlu bir ben istemek hakkından kim yoksun bırakabilir beni. Kimse! Sadece ben yapabilirim bunu kendime.

İlk adım ne olmalı? Biliyorum aslında.

Bağlarımdan kopabilmek, sıkı sıkı sarıldığım alışkanlıklarıma veda edebilecek cesareti göstermek ve özgür kalabilmek bütün kaygılardan, hesaplardan…

Hayatımı; mutsuz olduğum zamanların kıskacında tüketmek istemiyorum. Anlarım var sadece… O anları, güzel anılara dönüştürmek olmalı bütün çabam.

Nefes alabildiğim bir yer var, evet… Ne zaman kendimi orada düşünsem, alabildiğine yeşil bir ormanda yürüyorum. Küçük bir dere şırıltısında huzurdan ölüyorum. Rengin içinde renk, börtü böcek, gök, orman, soluduğum hava… İliklerime kadar hissediyorum.  Bu benim! ...

Sevdiği işi yapan, sevdiği ortamda, sevdikleriyle birlikte olabilen şanslı azınlığı saymazsak; büyük çoğunluğumuz yaşadığımız anlardan, bulunmak zorunda olduğumuz toplumsal alanlardan, maruz kaldığımız psikolojik baskılardan, ilişkilerden, kişilerden, kişisizliklerden muzdaribiz.

Her devrim, sancılı bir sorgulamanın sonucudur. Kendin olabilme devriminde, bayrak tutan el sen olmadıkça, arkandan kimse gelmez.  Arkandan gelene de asla güvenme. Küçük bir gaflet anı yeter onları karşında bulmaya.

Dünya bizim isteğimiz dışında döner. Hazır olmasak da gece gelir. Mevsim bahardan kışa dönüverir. Sevdiklerimiz ölür. Kendi bildiğini okur yani dışarıdaki hayat.

Ya sen, ya ben? İçimizdeki dünya?

Sadece biz istersek değişir.

Yorum Gönder

8 Yorumlar

  1. Ne güzel oluyor dilden dökülürken hayalini kurarken benliğimiz
    Olmak istediğini yaşayan azınlık bile yok bence
    Her zaman olmayanı ister insan
    Ve hep aynı yalanla avutur kendini
    Ama mutluluk hep başka şehirleri seçer
    Son olarak bir şiir de benden olsun o vakit
    Yüreğinize sağlık

    nedense
    hep başkasına aitti istediklerimiz
    hiç büyümedik aslında
    olmayanı istedik ağlayarak
    ve hep kandırıldık yarınlarla

    ya geç kalmıştı zaman
    yada
    başka bir şehri seçmişti mutluluk
    birbirimizden habersiz
    hep saklanmıştı

    ve biz bulamadık
    küçük adımlarımızla
    tutamadık bir ucundan kirlenmeden
    bizi hep ağlattı
    günahlar işlesekte
    sebep hep *Aşk* tı

    YanıtlaSil
  2. ...ya geç kalmıştı zaman yada başka bir şehri seçmişti mutluluk...
    Öncelikle şiir çok güzel... Sizin mi?
    İnsan kendinde olmayanı ister, doğru... Ama bir de şu durum var ki, asıl mutsuzluk kaynağı olduğunu düşünüyorum... Toplumdaki sorumluluk alanlarımız gereği, bir çok kimliğimiz var. Mesela; iş yerinde çalışan olarak, evde anne ve eş olarak, baba evinde evlat olarak, kardeş, abla,teyze, arkadaş olarak... Her hangi bir kimliğimiz için kendimizi zorluyorsak orada mutsuz oluyoruz. Bizden beklenenleri karşılamak noktasında kendimizle çelişebiliyoruz.Tabi ki bu kimliklerimizin bazıları doğuştan bizimle geliyor.O yüzden eğreti durmuyor ya da zorlama gerektirmiyor.Ama sonrasında tercihlerimizle edindiğimiz bazı kimlikler üzerimize uymuyor.Bunlardan kurtulmak gerekiyor. Asgari düzeyde; olmak istediğimiz kişi olabilmek adına çaba diyelim :)
    Değerli yorum ve katkınız için çok teşekkürler Serkan Bey.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Neresinden bakarsak bakalım sonuç olarak insan kendisi çiziyor yolunu
      Ama fıtratından ama istediğinden yada birileri için
      Evet de hayırda iki dudak arasından çıkmıyor mu?
      Belki zayıflık olarak
      nitelendire bilirsiniz ama günü geldiğinde bir silah olarak kullanıldığını siz de kabul edersiniz sanırım
      Genele baktığımda gördüğüm bir tiyatroyu anımsatıyor hayat
      Herkesin rolünü çok iyi oynadığı
      Ve perde kapanıp kendi içine çekildiğinde hep bir sebep buluyor
      Asıl sebep kendimiz olmak için veremediğimiz savaş...
      Şiiri beğenmenize sevindim 3 - 4 yıl kadar önce yazmıştım sizin gibi duygulara kapıldığım bir an
      Bu gün biraz uzun oldu yazdıklarım
      Değerli vaktinizi aldığım için beni affedin
      Hayırlı akşamlar...

      Sil
    2. İşte lafın özü... kendimiz olmak için veremediğimiz savaş..Çok doğru.
      Vaktimi almak ne demek! Yorumlarınızla değer katıyorsunuz. Tekrar teşekkürler. Hayırlı akşamlar size de...

      Sil
  3. Sıkı sıkı sarıldığımız alışkanlıklarımıza veda etmek ve ozgürleşmek en önemlisi galiba...Tabii önce onların eskidigini kabul edip yeniyle kucaklaşmak..
    Nefessiz ortamlarda yalnızlaşan ruhumuzu hayalindeki yere ulaştırabilmek ne hoş olurdu..
    Çok beğenerek okuyorum bu duyarlı yazılarınızı 😊Duygunuza emeginize sağlık...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bunaldığımız, sıkıldığımız,sıkıştığımız yerde kaçabilsek ruhumuzdaki hayale... Çok güzel olurdu, evet :) Bu güzel yorum, kelimelerimi hissettiğinizin kanıtı :) Sizin de yüreğinize sağlık...

      Sil
  4. Doğarken de yalnız aslında insan, bu dünyadan göçerken de. Bu yüzden gerçeten yalnızca biz yapabiliriz. Hele ki kendi değerini bilmek o kadar önemli ki.. Hatat koşturmacasında akan zaman içerusinde atladığımız çok şey var. En çok da kendimizi unutuyoruz..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. En çok kendimizi unutuyor, en çok kendimizi göremiyoruz.Maalesef :( ... Ama farkında olmakla başlar değişim :) Değerli yorumunuz için çok teşekkürler.

      Sil

Yorumlarınız benim için çok değerli.Teşekkürler...