KURTULUR MUYUM MUTSUZ BENDEN?

Kurtulur muyum mutsuz benden

Hepimiz bir gün yol ayrımı yaşarız. O noktada; iyi ya da kötü olmak, mutlu ya da mutsuz olmak, neşeli  ya da üzgün olmak, korkak ya da cesur olmak, hayatı yaşamak ya da hayattan vazgeçmek gibi, acımız ya da kaybımız ölçüsünde bir tercih yaparız.

 Olumsuzu seçtiysek; hayata kasvetli bir pencereden bakmaya başlarız. Her günümüz endişe, her anımız tedirginlik içinde geçer. Kendimize sığınırız, saklanırız. İyi olmaktan vazgeçeriz; mutlu olmaktan, neşeli olmaktan, cesur olmaktan. Farkında olmadan ben de öyle yaptım, şu ana kadar. Hatta ilk kez bu kadar net görebiliyor ve itiraf edebiliyorum.

Bu arada, benim yol ayrımım annemi kaybetmem oldu.

Şimdi bazılarınızı duyar gibiyim: ‘’Bu acının büyüklüğü ile ilgili değil, kişinin güçlü ya da zayıf olmasıyla ilgili’’. Büyük laflar… Herkes düşüncesinde özgür.

Ama… An gelir yeter deme gücünü buluruz. Silkinmek, tekrar sarılmak için hayata bir hamle yaparız. Ne de olsa hep böyle değildik deriz. Eskiden olduğu gibi mutlu olabiliriz belki diye umutlanırız. Şu an benim hissettiğim gibi. Çocukluğumda içimi dolduran portakal çiçeği kokulu baharları istiyorum. İstiyorum yaaa. Çocuklarımla oynayabilmek istiyorum. Onların kahkahalarına katıla katıla eşlik etmek istiyorum. Yapamaz mıyım? Kim demiş? Denemeye değer.

Hatta ilk adımı attım bile. Eckhart Tolle’nin ‘’Şimdinin Gücü’’ adlı kitabını aldım. Daha okumaya başlamadım. Ruh halimde olumlu değişiklikler yapmasını umut ediyorum. Kitabı bitirince, bendeki etkilerini paylaşırım.

Bundan sonra umutlu, neşeli şeylerden konuşmak istiyorum. İçten gülebilmek istiyorum. Çocuklarıma, eşime sıkıca sarılmak isityorum. Payıma düşen acıları tüketmiş olduğumu düşünmek  istiyorum. Hayat bağlanmak için çok kısa ama vazgeçmek için uzun. Umutlu, neşeli, aydınlık günler bana, size, ülkeme…