Ah! Ruhumda salınan zarif kadın…
İncecik beline sarılı ebemkuşağı…
Sürü eteklerini, saçlarını sal.
Ömür dediğim yola düşür gölgeni.
Mevsimsiz bir aydı.
Eylül…
Şehirsiz bir hastanede,
Yataksız bir hasta…
Ve rotası olmayan yolculukta bir
çocuk…
Kavuşacaklardı.
Kahrın kıyısında o ince kadın,
Uzattı elini boşluğa.
Kimse tutmadı.
Çocuk yoktu.
Beyaz duvarlarında hastanenin
Siyah bir gölge dolaşıyordu.
‘’Ölüm mu?’’ dedi kadın
Korktu.
Ama vakur,
Sustu.
Ve susmaktan yoruldu.
Ve kırılmaktan,
Hırpalanmaktan,
Beklemekten,
Güzel günleri…
Usulca gitti.
Çocuk anladı,
Kadının gittiğini.
O Mevsimsiz Eylül’de,
O şehirsiz hastaneye yolculuğu
Hiç bitmedi.
9 Yorumlar
Çok güzel bir şiir ve bir okadarda hüzünlü..
YanıtlaSilSevgiler, selamlar
Teşekkürler İnci... Annemi kaybettiğimi; İstanbul'dan Adana'ya, ona giderken, gece yarısı otobüste öğrendim.Arayan doktor öyle kolay söyledi ki... Annenizin kalbi durdu... O yolculuğum hala bitmedi. Sevgiler
SilAnladım daha okumaya başlayınca. Ama yazman ve onu böyle manalı şiirlerle anman çok takdire şayan. Allah nurlar içinde uyutsun dilerim. Eline, gönlüne sağlık kızım.
SilSenin hassas yüreğin anlamıştır Ece Abla.Aynı acılardan geçenlerin yüreklerindeki ağıt da aynı tınıdan yükselir.Çok Teşekkürler değerli yorumun için.Sevgiyle kucaklıyorum 😘
SilO yolda yürümek istedim.Bazen yüreğimiz yorulur ama dinlenip yola devam etmek gerek :)
YanıtlaSilFotoğraftaki yol çok güzel.İğneada yolu...Yürümesi de, soluması da çok güzel. Ama şiirimdeki yol... O yol çok karanlık ve acı... Üstelik bitmiyor bir türlü :( Çok teşekkürler değerli yorumunuz için. Sevgiler
Silyüreğine sağlık çok güzel
YanıtlaSilO kadar kolaydı ki yaşanmışlık acılar
Hayat vagonun en önünde olsan ne fark eder
Son vagonda olsan ne fark eder
Bir telaş dünya düzeninde
Giden hep sevdiklerimiz mi
Bir başına kalan ben mi
Üstü açık derme çatma bir vagon bu
Ellerim üşür korkarım karanlıktan
Sen gittin ya
Kim ısıtır ellerimi
Kim alacak korkularımı
Senin gittiğin gün
Ben büyüdüm anne
Sormadı kimse
Büyümek istermisin diye
Ben hep çocuk kalmak istedim anne
Senin gölgende yamacında
Bu şiir... Anlatması zor... Nasıl desem... Ölmek üzere olup, ölememek gibi. Anneme kavuşmak için çıktığım 13 saatlik otobüs yolcuğunun 2. saatinde, ölüm haberini aldığım, hayatım boyunca bitmeyecek yolculuğumun şiiridir.
SilYüreğinize sağlık. Bitmeyen yolculuğuma eşlik eden teselli sözleri gibi geldi şiiriniz.Çok teşekkürler. Selamlar
sizin yüreğinize sağlık
SilYorumlarınız benim için çok değerli.Teşekkürler...