 |
| Kalbimden kalkan cenazeler |
İnsan olmanın ağırlığı en çok böyle zamanlarda çöker. Kalbinden
kalkan cenazeler gibidir acı… Hani bir türlü arkası kesilmeyeninden. Sonu
olmayanından…
Sen sevdiğini kaybettin mi? Kaybetmediysen anlayamazsın beni.
Ruhuna düşen ateş yakamaz artık seni. Ateş ne ki…
Vurulmuş yavru bir kuş gibi sıcak ama cansızdır bedenin.
Kanadın kana bulanmıştır artık. Bir daha asla uçamayacak olmanın idrakinden
değil, gideni uğurlamaktaki acemiliğindendir acın.
‘’Ben sana demiştim.’’ der, bütün yaşanmış hikayeler. ‘’Ebedi
yolcuğun yolcusuyuz hepimiz.’’
Sığınacak bir sen bile bulamazsın. Boşluk… Sınırsızlık… Gölgesizlik…
Korkutur!
En çok sevdiğimdi giden. Yıllar geçti üstünden.
Hala uğurlayamadım ama ben.
