 |
| Yağmur, sır ve ben |
Yağmur, ruhumun ıslak hüznü. Bana göre apansız, ince
hesapların gizi.
Susmalar bekleme benden artık. Gürül gürül, sırılsıklam, ağlatarak,
inciterek, toprağı doyurarak, kokusunu duyurarak uyandır beni. Geldiğim yeri
hatırlat, yürüdüğüm yolu , varacağım sonu.
Aklıma yağ yağmur, ruhuma, yüreğime. Sana karıştırıp kendime
akıt beni.
Korkuma aldırma, korkaklığıma acıma. Çırılçıplak bırak beni;
anısız, ansız, mekansız kalayım. Yeter ki aç yüreğimi gerçeğe, kendime, varoluş
nedenime.
Kimlik istemiyorum. Boşlukta bir küçük tüy gibi hissederek, yerçekimsiz
sonsuza dek düşeyim ama öyle hafif, öyle bilerek ,görerek evreni, sırrını ; yırtılan
perdelerin ardında bütün gizlenenleri.
Yağmursun sen, buluta saklanırsın. Bulut göğe sığınır. Gök ,
gözümün sınır bekçisi. Sonrası uzay,kainat…Ya da atomda koca bir evrendir
hakikat.
Bir ayna tut ruhuma ey sır. Koşa koşa giden ömrümün hesabındayım.
