Uzun bir sahili vardı. Yürümek güzeldi. Bir de yazdı mevsim.
Martılar devasa görünmüştü ilk gördüğümde. Bağırışları ürkütmüştü. Ben serçe ve
kumru bilirdim daha çok, bir de güvercinleri.
Yanım sıra yürüyen adam henüz yabancıydı bana. Evlenmemiştik
daha. Ve İstanbul uzak bir şehir değildi artık. Ihlamurlar çiçek açmıştı, sahil
boyu içime çektim o ılık kokuyu. Deniz, martılar ve ıhlamur ağaçları… Yürüdük.
Her kentin gizli bir yarası vardır. Bir yerinden vurulmuştur
muhakkak. Her bakana cömert olmaz. Görebilenedir ancak ikramı. O sahilde
anladım. Yarası ağırdı.
İstanbul… Bir afet-i devran… Teni tuz ve kan…
İstanbul… Sevdim seni, o derin yarandan.
