BENDE KALDI GİDİŞİN

Masum bir çocuğum bu gece yine.

Hani o gece…

İniltin çığlık kulaklarımda hala.

Uyanmasam olmaz mı?

Gözlerimi açmasam…

Saçlarında bir el var.

Gecenin eli gibi kara derisi…

Sürüyor mabedimi yerlerde.

Günahsızlığım can veriyor o gece.

O gece sen dövülürken,

O gece ben ölürken,

O gece…

Başka evlerde başka çocuklar uykudaydı.

ANNELER GÜNÜN KUTLU OLSUN ANNEM

Hepimizin kötü dönemleri olmuştur. İnsanız; elbette sıkıntılarımız, sorunlarımız, acılarımız, kayıplarımız, sarılamaz sandığımız yaralarımız olmuştur. İçimizde, derinlerde bir yerde kırılmıştır, parçalanmıştır umutlarımız. Yapayalnız hissetmişizdir. Yağmur bulutları gibi neme doymuştur gözlerimiz de dökecek yer bulamaz olmuştur hani.

Benim en kötü dönemim annemin hastalığını öğrenmemle başladı. Tedavi süreci, vefatı, babamın geçirdiği ölümcül kaza….Hepsi ard arda oldu. Atlattın mı diye sorarsanız, çabalıyorum. Daha iyiyim. Tabi çocuklarımın varlığı, eşimin yardımı ve profesyonel destekle…

Bugün bu konuya değinmemin nedeni malum, geçen pazar Anneler Günü idi. Ve ben anneme mektup yazmayı aksattım bir süredir. Hele böyle bir günde onunla dertleşmemiş olmaktan hem utandım hem eksiklik hissettim. (Burada, blogumda, anneme yazdığım mektuplar var. Belki okumuşsunuzdur.)

İnsanın, annesini kaybetmesi nasıl bir şey, tarifi olmasa da, duygularımı yazmaya çalıştım bu mektuplarla. Bence bu acı kişiye özel... Her canda aynı ateşi yakmaz, her ruha aynı derinlikte kazınmaz ama yaşayan bilir ki bıraktığı boşluk doldurulmaz.

Anneler Günün kutlu olsun annem.

Herkesin sustuğu bir yer vardır. Güvende hissettiği bir dost omuzu, uzaktaki köyü ya da bir çocuğun gözleri, rengi fark etmez…

Bütün seslerin sustuğu yer vardır bir de. Bir at başı gerisindedir kaos… Sükûna erecektir yolcu, bilmez; toz dumanın ardı sessizlik…

KEDİLER

Işıl ışıl bir akşam… Aylardan mayıs… Yaz geldi nihayet.

Büyükçekmece Gölü’nün karanlığına inat göz kırpıyor ışıklar. Gece usul usul yaklaşıyor, ürkütmüyor evsizleri. Herkes huzurlu sanki bu akşam. Her şey olması gerektiği gibi.

Zeytin göğsüme yattı. Kedimiz… Mırıl mırıl, hırıl hırıl uyuyor. Alıştı artık bize. İlk gün koltukların  altından çıkaramamıştık oysa.

Daha 1,5 aylık Zeytin. Siyah, yer yer kahverengi tüyleri var. Kahverengiden çok turuncu sanki… Bildiğiniz şirin mi şirin bir yavru kedi.

Geçen hafta sonu iç-dış parazit aşısını yaptırdık. 3 gün sonra karma aşısı var. 7- 8 aylık iken kuduz aşısı olacakmış. Aşı karnesi bile var. Takvime göre aşılarını yaptırmamız gerekiyor. Karma ve kuduz aşıları 1 yaşından sonra her yıl periyodik olarak yapılmalıymış. Çocukken de kedi beslerdik ama hiç aşı yaptırdığımızı hatırlamıyorum. Ne mama derdi, ne kumu ne aşısı… Bizimle birlikte büyür giderdi. Ama kediler için de zaman değişti tabi.

Zeytin, bir iş arkadaşımın arabasının kaputunda fabrikaya gelmiş. Arkadaşım hiç fark etmemiş. Miyavlama seslerinden diğer bir arkadaş bulmuş kaçak yolcuyu. Hemen çıkarmışlar. Bizim güvenlikte birkaç gün geçirdi. Nede olsa kaçak… J Gelen sevdi, giden sevdi. Ama kimse almayı düşünmeyince ihale bana kaldı. E benim çocuklar da bayılıyor zaten… Hem onlar mutlu olur hem kediciğin bir evi olur, fena mı dedim ve eve getirdim.Tahmin edersiniz, çocuklar havalara uçtu sevinçten…  

Kediler… Özel hayvanlar…

Eski Mısır’da kediler kutsaldı, biliyorsunuz. Çağlar boyunca çeşitli anlamlar yüklendi kedilere. Evet, Mısır’da kutsalken, karanlık Ortaçağ’da cadı avlarında öldürüldüler. Rönesans’ta sevildiler ve Uzak Doğu’da saygı gördüler.

Gözlerine bakın bir kedinin. Sizi hissettiğini görürsünüz.

KADIN...

Dünyanın herhangi bir yerinde,

Herhangi bir hikayede;

Doğuran, büyüten, çoğaltan

Ve incinen, yaralanan, öldürülen…

Kadın…

Baş tacı iken ayak bağı,

Ak sütü ile beslerken,

Namus belası olan…

Kadın…

Hor görülen,

Susturulan,

Yok sayılan…

Kadın…

Tarlada ırgat,

Yatakta avrat

Eksik etek…

Koca vahşetinde bir sayı…

Adı yok.

Baba mirasında payı yok.

Ve kadın;

Evlat kokusu,

Anne ninnisi…

Dünyanın herhangi bir yerinde,

Herhangi bir hikayede,

Her bıraktığı izde,

Ölümsüzleşen kadın.

KARVEN YAPI GAYRİMENKUL DOLANDIRIYOR

Resim internetten alınmıştır.

Aman ha; emlakçılara, ‘’biz emlakçı değiliz, emlak danışmanıyız’’ diyenlere dikkat edin. Dolandırılabilirsiniz! Biz yaşadık çünkü.

Bir yandan, başımıza hiç yoktan açılan sorunla yasal yollardan uğraşmaya çalışırken bir yandan adalet sistemini istediği gibi kullanabilecek güçte olduğunu ispatlamaya çalışan firmanın mafyavari tavır ve tehditleriyle uğraşıyoruz. Bu arada; bir ülkede adalet sisteminin, ‘güç ölçüsünde yönlendirilebilir’ düşüncesinin telaffuz ediliyor olması çok tehlikeli ve utanç verici.

Bizim başımıza geleni anlatayım.

Nihayet evliliğimizin 10.yılında, çocuklarımız artık okullu olmuşken, daha fazla geç kalmadan, şartlarımızı da zorlamayı göze alarak, ince ince hesaplardan sonra ev almaya karar verebildik.

Yaklaşık 3 ay önce, bir hafta sonu, internetten belirlediğimiz daireleri görmek üzere evden çıktık. Sahibinden daire bulmak konusunda kararlı olmamıza rağmen o gün bir emlak firmasının ilanındaki daireye de bakmak istedik. Akıl tutulması işte…L

Ciddi, büyük ve profesyonel olduğunu düşündüren firmanın lüks vitrinine aldanarak girdik içeri. Daha kapıda şık, takım elbiseli, gayet güler yüzlü danışmanlar karşıladı bizi. Çocuklar da yanımızdaydı. Mutlu bir aile tablosu olarak karşılarındaydık. Müthiş bir yem görmüş gibi sevinçliydiler. Tabi o an bunu anlamamız imkansızdı.

İki daire gösterdiler. Üstelik o an müsait araçları olmadığı için kendi aracımızla gittik daireleri görmeye. Birini çok beğendik. Ofise döndük. Müdür olarak tanıtılan şahısın odasına cümbür cemaat bayram havası içinde girdik. Onlar bizden çok daha mutluydular. Ev sahibini tanıdıklarını ve bizim için pazarlık yapacaklarını söylediler. Müdür denen şahıs karşımızda gözlerimizin içine baka baka pazarlık yaptı, güya ev sahibi ile. Sonradan ev sahibi olan müteahhitten öğrendik ki kendisiyle böyle bir konuşma yapılmadığı gibi, söz konusu daire için de aranmamış hiç.

 Kaparo istediler, o an tedarikli olmadığımız için vermedik. İyi ki vermemişiz…

 Dairenin başkasına satılmaması için bir sözleşme imzalattılar. İşte ne olduysa, o imza ile oldu.

Daha sonra dairenin iskanının olmadığını, bize gösterilen daire numarası ile sözleşmedekinin farklı olduğunu öğrendik. İnternette araştırma yapınca firma hakkında yüzlerce şikayet olduğunu ve hatta haklarında davalar açılmış olduğunu gördük.

Aman Allah’ım nasıl bir pisliğe bulaştık diye dövünürken, yine de bir umut, hasarsız çıkarız belki bu işten diye düşünmeye gayret ettik. Ama çok da beklememize gerek kalmadan, korktuğumuzu yaşamaya başladık.

Önce eşime gelen tehditkar telefonlar… ‘’Vazgeçerseniz bedelini ödersiniz. Elimizde sözleşme var, 16 bin TL ödemek zorunda kalırsınız’’ şeklinde konuşmalar… Sonrasında, ‘’Hiçbir şey çıkmaz bu işten, endişelenmeyin’’ diyen bütün eş dost, bilirkişi addettiklerimizin teselli cümlelerine rağmen kapımıza gelen icra yazısı… Net haklı vazgeçme nedenlerimiz varken icra dairesinin neye dayanarak işlem başlattığını anlayamamak… Sinir, öfke, üzüntü… Hangi olumsuz duygu varsa…  İnanılmaz can sıkıcı, huzurumuzu kaçıran bir süreç… Ey adalet, neredesin!

Zaman kaybetmeden icra dairesine itirazda ve savcılığa suç duyurusunda bulunduk. Görevli memurlardan, bu firma hakkında daha önce de şikayetler olduğunu, hatta açılmış dava olduğunu öğrendik. Gerekenleri yaptığımızı ve artık bu işten kurtulacağımızı düşünerek bir nebze rahatladık.

Ama… Ama bu firmanın arkası güçlü . Devir güç devri… Ey adalet! Vahh adalet!

Yaklaşık 10 gün sonra, yani dün, eşimin maaşına haciz yazısı geldi. Dön başa!… Sinir, stres, üzüntü…

Hacze itiraz dilekçesinin neden işleme konulmadığını öğrenmek için icra dairesine gitti eşim.Bugün itibariyle haciz işlemi durduruldu. Ama belli ki bu iş çok uzayacak.

Siz siz olun KARVEN YAPI GAYRİMENKUL’ den uzak durun. Benden söylemesi…

Bu ismi bir de Google’a sorun, söylesin ne olduklarını.