 |
| Anne olmak mucizesi |
Anne olmak… Anne olabilmek… Mucizevi…
Biyolojik sürecin daha en başında anlıyorsunuz, ''hiçbir şey
tesadüf değildir''i… Hayat anlam katarken hikayenize, siz değer kazanıyorsunuz.
Artık sizde can bulan bir varlığın odak noktasısınız, en değerlisi, en azından
ilk birkaç yıl…
Hamilelik hiç de kolay bir süreç değil. En azından benim
için öyle olmadı. Aile büyükleriniz, akrabanız yoksa yanınızda daha bir
zorlanıyorsunuz. Küçük bir terslikte en kötüsünü düşünüyorsunuz mesela. Her an kendinizi,
daha doğrusu içinizdeki canı dinliyorsunuz. Her şeyin yolunda olduğuna
inandığınız anlarda, sağlıklı doğacak mı endişesi rahat bırakmıyor. İkili,
üçlü, dörtlü testler… Bir ayağınız hastanede oluyor. Her ultrasonda, kalbiniz
bebeğinizinkiyle aynı ritme giriyor.
Hayat bana mucizesini gösterdi. İki sağlıklı çocuk verdi.
Ben anne
olduğumda anladım. ‘’Neyi?’’diye sormayın.
Büyüdüm, olgunlaştım, değiştim ve değiştirdim dünyanın kaderini. Anne olduğumda, bir başka sevdim annemi.
Annelik;
mesleğimin ve çoğu zaman da eşliğimin önüne geçti. İşimi bıraktım. Eşimden
anlayış bekledim, çok değiştiğimi söylediği zamanlarda. Hormonların etkisiyle çok
ağladım. Yaşları birbirine yakın iki çocukla ilgilenmenin zorluğunu yaşadım. Ama…
Hep şükrettim.
Annelik her
kadına yakışmaz bence. Her kadının içinde annelik
potansiyeli yoktur. Öyle olsa, terkedilen, dövülen, işkence gören çocuklar
olmazdı. Daha bugün izlediğim bir programda; çocuklarını, her birine isim verdiği
sopalarla döven bir kadın gördüm. Çocukları defalarca evden kaçmış. Bu kadın da
anne… Anne mi ya da?
Önümüzdeki hafta Kurban Bayramı… 1 Eylül, bayramın 1. günü ve
annemi kaybedişimin 3. yıl dönümü…
Ona yazdığım her mektup artık cevapsız. Annesizliğimi,
anneliğimde doyurmaya çalışıyorum.
Gün akşam oluyor. Kızıl bir gölge kaldı güneşten bir de annemin yüzü.
