Kalbimden Kalkan Cenazeler

cenaze
Kalbimden kalkan cenazeler

İnsan olmanın ağırlığı en çok böyle zamanlarda çöker. Kalbinden kalkan cenazeler gibidir acı… Hani bir türlü arkası kesilmeyeninden. Sonu olmayanından…
Sen sevdiğini kaybettin mi? Kaybetmediysen anlayamazsın beni.
Ruhuna düşen ateş yakamaz artık seni. Ateş ne ki…
Vurulmuş yavru bir kuş gibi sıcak ama cansızdır bedenin. Kanadın kana bulanmıştır artık. Bir daha asla uçamayacak olmanın idrakinden değil, gideni uğurlamaktaki acemiliğindendir acın.
‘’Ben sana demiştim.’’ der, bütün yaşanmış hikayeler. ‘’Ebedi yolcuğun yolcusuyuz hepimiz.’’
Sığınacak bir sen bile bulamazsın. Boşluk… Sınırsızlık… Gölgesizlik… Korkutur!
En çok sevdiğimdi giden. Yıllar geçti üstünden.
Hala uğurlayamadım ama ben.


Yorum Gönder

12 Yorumlar

  1. Insan sevdikçe eksiliyor, fazlasını göremedim...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İnsan sevdikçe çoğalıyor bence. Ama korkuları, can kırıkları da o oranda artıyor.Teşekkürler Emre :)

      Sil
  2. Bazi acilari yasamadan anlamak mümkün olmuyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Keşke hiç yaşamasak. Anlamasak...Sevgiler canım

      Sil
  3. Zaman sadece acıyı hafifletiyor, unutmayı değil :(

    YanıtlaSil
  4. Merhaba, yazınız için teşekkürler. Blog yazarlarının buluşma ve sosyal paylaşım noktasına sizleri de bekleriz. Böylelikle içeriklerinizi bloggerlara tanıtabilir ve diğer bloggerlar ile kolaylıkla irtibat kurabilirsiniz.

    YanıtlaSil
  5. Zaman dindirmiyor gidenin acısını, yalnızca alıştırıyor o boşluğa..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. O boşluğa alışmak... Çok doğru. Hoş geldiniz:)

      Sil

Yorumlarınız benim için çok değerli.Teşekkürler...