ÇITI PITI KADINDI

Mini mini,                                                                               

Çıtı pıtı bir kadındı.

Saçları; uzun ve siyah, yazgısı gibi

 Çırpınır dururdu.

Gözleri, bakmayı bilene sığınak

Ve kederlerin en karasında son duraktı.

Kokusu, o çıtı pıtı kadının;

Unutulmuş dağ yamaçlarında,

Adana’nın portakal bahçelerinde

Ve Seyhan’ında,

 Taş Köprüsü’nde,

Gazipaşa’sında, Yenibey’inde,

Baraj Gölü’nde, Dilberler Seki’sinde

Buram buram dalgalanırdı.

Gitti bir gün o çıtı pıtı kadın;

Çocuklarından, annesinden

Ve Adana’dan uzaklara.

Kokusunu, sesini , saçlarının rengini

Ve evinin balkonunda oğlunu bekleyen gölgesini alarak…

Ezel de var, ebed de…

Göçen her can yürekte…

Ruhumun sancıyan arsız yarası,

Bil ki kavuşmak var

Mutlak, kaderde…


Meleğime... Anneme...