Mini
mini,
Çıtı
pıtı bir kadındı.
Saçları;
uzun ve siyah, yazgısı gibi
Çırpınır dururdu.
Gözleri,
bakmayı bilene sığınak
Ve
kederlerin en karasında son duraktı.
Unutulmuş
dağ yamaçlarında,
Adana’nın
portakal bahçelerinde
Ve
Seyhan’ında,
Taş Köprüsü’nde,
Gazipaşa’sında,
Yenibey’inde,
Baraj
Gölü’nde, Dilberler Seki’sinde
Buram
buram dalgalanırdı.
Gitti
bir gün o çıtı pıtı kadın;
Çocuklarından,
annesinden
Ve
Adana’dan uzaklara.
Kokusunu,
sesini , saçlarının rengini
Ve
evinin balkonunda oğlunu bekleyen gölgesini alarak…
Ezel
de var, ebed de…
Göçen
her can yürekte…
Ruhumun
sancıyan arsız yarası,
Bil
ki kavuşmak var
Mutlak,
kaderde…Meleğime... Anneme...
Ne hoş bir şiir, emeğinize sağlık.
YanıtlayınSilÇok teşekkürler:) Sevgiler...
Sil"Gitti bir gün o çıtı pıtı kadın"
YanıtlayınSilBence, o çıtı pıtı kadın gitmedi. Gidemiyor. Siz göndermiyorsunuz. Yoksa böyle güzel duygular ve betimlemeler yazamazdınız...
Kalbimin en korunaklı yeri ona ait.Onun hatıralarına.Fiziken yok yanımda.Ama o hep benimle,haklısınız.Değerli yorumunuz için çok teşekkürler.
SilMerhaba, blogunuzda daha nice güzel yazılar görmek üzere!
YanıtlayınSilSevgilerimle, B
Takibimdesiniz, yeni yazımı gördünüz mü? :) https://benirva.blogspot.com/2018/09/su-ksackhayatta-bu-kadar-guzel-dunyada.html
Çok teşekkürler. İnceledim son yazınızı. Çok faydalı ve özenli hazırlanmış.Emeğinize sağlık. Benim takibimdesiniz zaten :)Sevgiler
SilBenim çıtı pıtımı başımdan eksik etmesin ... herkesin ...
YanıtlayınSilAmin 🙏 Allah tüm annelere uzun ömür versin...
YanıtlayınSil