Sırsız Ayna

Sırsız Ayna

Canını yakabilirim fırsatçı bir kelimenin, susarak. Haşin bir cümleyi hapsetmek için dudaklarımı kilitleyebilirim.

Ya da saklayabilirim, avuçlarımı kanatan özlemi. Toprak kokusuna doyurabilirim ruhumu sonra da. Adı konmamış sevinçlere sarabilirim acımı.

Ne güzel olurum!

Sen beni hiç tanıyamazsın! Saklamak konusunda çok mahirim.

Uzun yolların izini sürmekten geçmez, bana ulaşmak. Cılız bir ağaç gölgesi, yavru bir kedinin sıcaklığı ya da her gün önünden geçip, görmediğin bir duvar yazısı olabilirim.

Hani; ‘’Mahabharata’da olmayan hiçbir şey yoktur’’ a inanır ya Hintliler. Öyleyim… Ve sen inanmasan da Mahabharata’dan daha uzun bir şiirim. Okumayı bitiremezsin.

İçinde olabilirim kavganın. Yine de dışında kalabilirim savaşın.

Sana kendimi anlatmaktan vazgeçebilirim. İzin verme! Yapabilirim!

Konuşmayı sevmeyen birinin hiç durmadan konuşması ne garip. Bu benim!

Bildiğin gibi değilim aslında. Bilmediğin de değilim.

Anlatamamaktan yoruldum.

Sırsız bir ayna olsam ne güzel! Bende kendini bir daha göremesen…